آموزش تصویری وضوی جبیره ای                         1- اگر دست يا صورتمان زخم است و آب براي آن ضرر دارد، بايد پارچه پاكي و يا چيز ديگري؛ مثلا چسب بر آن گذاشته و هنگام شستن ديگر جاها، بر آن قسمت هم دست تر بكشيم.         2- اگر روي زخم بسته شده و نمي شود آن را باز كرد، بايد هنگام وضو، دست تر بر آن بكشيم و اگر پارچه يا چيزي كه روي زخم است، نجس باشد، بايد پارچه پاكي رويش بگذاريم و دست تر بر آن بكشيم.           3- اگر سر يا پا (محل مسح) زخم باشد، به گونه اي كه نشود روي آن را مسح كرد؛ چنانچه جايي از محل مسح باقي است بايد همان قسمت را مسح كنيم؛ مثلا دو انگشت پا زخم و ديگر انگشتان سالم است، بايد بر قسمت سالم دست بكشيم و وضو صحيح است، و اگر جاي مسح باقي نيست؛ مثلا تمام پا، باندپيچي شده است، بايد روي همان را مسح كنيم.             1- اگر به جهتي ديگر، غير از زخم؛ مثلا شكستگي، آب براي اعضاي وضو ضرر داشته باشد، بايد به همان دستوري كه گفته شد، وضوي جبيره اي بگيريم. 2- در وضوي جبيره اي نيز، صورت ودستها بايد از بالا به پايين شسته شود. پس اگر قسمت بالاي دست يا صورت را جبيره پوشانده، ابتدا بايد دست بر آن بكشيم و در ادامه، قسمت پايين را بشوييم. 3- اگر انسان بتواند وضوي جبيره اي بگيرد، بايد به وظيفه خود عمل كند و تيمم تنها كافي نيست.

پدر؛ ترجمه علی علیه‏السلام
پدر! می‏خواستم درباره‏ات بنویسم؛ گفتم: یداللّهی؛ دیدم، علی است. گفتم نان‏ آور شبانه کوچه‏ های دلم هستی؛ دیدم علی است. خلوص تو در عشق ورزیدن را نوشتم و روح تو را از هر طرف پیمودم، به علی رسیدم .
آن‏گاه، دریافتم که تو، نور جدا شده‏ ای از آفتاب علی هستی، تا از پنجره هر خانه‏ ای، هستی را گرما ببخشی ؛ و این‏گونه بود که علی علیه‏السلام ، نماینده خدا و نبی شد و پدر، نماینده علی علیه‏السلام .
تو را به من هدیه دادند و من امروز، تمامی خود را به تو هدیه خواهم کرد؛ اگر بپذیری.

پدرم! «خداوند» تنها روزنه امیدی است که هیچگاه بسته نمی شود. تنها کسی است که با دهان بسته هم می توان صدایش کرد. تنها خریداریست که اجناس شکسته را بهتر بر می دارد و وقتی همه رفتند می ماند. در این ایام رجبیه خدا را برایت آرزو دارم

بار خدايا، درود بفرست بر محمد و خاندان او

و جامه عافيت خويش بر تن من بپوش و مرا در عافيت
خود فرو پوشان و در حصار عافيت خود جاى ده و به عافيت خود گرامى دار و به عافيت
خود بى‏نياز فرماى و عافيت خود به من بخش و عافيت خود به من ارزانى دار و عافيت
خود براى من بگستران و عافيت خود در خور من گردان و ميان من و عافيت خود در دنيا و
آخرت جدايى ميفكن.

اى خداوند، بر من احسان نماى به اعطاى تندرستى و
امنيت و سلامت در دين من و جسم من. و مرا به ارزانى داشتن بصيرت دل و نفاذ امر و
خشيت در برابر عظمت تو و خوف از تو بنواز و نيرويم ده بر طاعتى كه بدان فرمان
داده‏اى و اجتناب از هر معصيت كه از آن نهى فرموده‏اى.

اى خداوند، زبانم را به حمد خود و شكر خود و ذكر
خود و ثناى نيك خود گويا كن و دريچه‏هاى دلم را در برابر مقاصد دين خود بگشاى.

بار خدايا، درود بفرست بر محمد و خاندان او

و مرا عافيت ده، عافيتى كفايت كننده و شفا بخش و عالى و افزاينده،
عافيتى كه از آن در تن من تندرستى زايد، عافيت اين جهانى و آن جهانى.

«نیایش بیست و پنجم: صحیفه سجادیه»